Σε τον αναβαλλόμενον το φως...

Σε τον αναβαλλόμενον το φως, ώσπερ ιμάτιον,
καθελών Ιωσήφ από του ξύλου συν Νικοδήμω,
και θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, άταφον, ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών, οδυρόμενος έλεγεν˙

οίμοι, γλυκύτατε Ιησού˙ον προ μικρού ο ήλιος εν Σταυρώ κρεμάμενον θεασάμενος,
ζόφον περιεβάλλετω, και η γη τω φόβω εκυμαίνετω, και διερρήγνυτο ναού το καταπέτασμα˙
αλλ’ ιδού νυν βλέπω σε, δι’ εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον˙

πώς σε κηδεύσω, Θεέ μου; ή πώς σινδόσιν ειλήσω;
ποίαις χερσί δε προσψαύσω, το σον ακήρατον σώμα;

ή ποία άσματα μέλψω, τη ση εξόδω, Οικτίρμον;
Μεγαλύνω τα Πάθη σου υμνολογώ και την ταφήν σου,
συν τη Αναστάσει, κραυγάζων˙
Κύριε, δόξα σοι.